برج های دوقلوی میکا

نام: برج های دو قلو میکا/
موقعیت: تهران،حکیم غرب، بلوار تعاون، بلوار آسیا، بلوار آلاله، نبش خیابان نیلوفر /
طراح کانسپت و فاز یک: دفتر علیدوست و همکاران
اطلاحات فاز یک: مهندسین مشاور آتک
طراحی فاز دو: مهندسین مشاور آتک و واحد مهندسی میکا
معماران مسئول: شهاب علیدوست، سونا افتخاراعظم/
تاریخ: ۱۳۹۷-۱۴۰۰  /
مساحت زمین: ۵۸۴۳ مترمربع 
مساحت زیربنا: ۵۰۰۰۰ مترمربع/
نوع: مسکونی/
سازه و تاسیسات: واحد مهندسی میکا
عکاسان: پرهام تقی اف، پرهام رئوفی، استودیو دید

شهرهای زیادی در دنیا برج های دوقلو با کاربری های گوناگونی را در خود جای داده اند. علی رغم تنوع در خط آسمان، بیشتر این ساختمان ها از نظر فرم به صورت همسان (تیپیکال) طراحی و اجرا شده اند: سازه های دوگانه بلند مرتبه در کنار یکدیگر با اختلافاتی جزیی در طراحی نما و جزییات. علی رغم تنوع در فرم و شکل برج ها به یکدیگر، فصل مشترک بیشتر آنها القای حس مقیاس عظیم و غیر انسانی در برابر فضای شهری پیرامون به بیننده بوده است.

در پروژه برج های مسکونی میکا، تلاش طراحان بر تغییر این الگو و ایجاد یک گونه ی جدید از سازه های دوقلو با کاربری مسکونی متمرکز شده است. ایده اصلی حول به کارگیری مدول پایه شکل گرفت که به نوعی برگرفته از مفهوم "پیمون" در معماری سنتی ایران است. همچنین بهره گیری از عقب نشینی ها در حجم جهت دست یابی به فضاهای باز بیشتر به عنوان یک راهبرد اساسی مد نظر طراحان بوده است. این ایده منجر به شکل گیری حیاط های خصوصی در طبقات فوقانی گردیده است؛ و در نهایت ایجاد اتصال بین دو سازه در قسمت میانی جهت دست یابی به یکپارچگی حجمی به کار گرفته شد.

می توان به فراست دریافت که گونه های معماری مسکونی در ایران از دیرباز تا میانه های قرن بیستم- علی رغم برخی تفاوت ها در فرم و جزییات- در یک دوگانه ی فضای باز-فضای بسته قابل تعریف بوده است. نا گفته پیداست که با مدرن شدن شهرها و تغییر فرم بناهای مسکونی به ساختمان های بلند مرتبه، کیفیت زندگی شهروندان تا حد زیادی دستخوش تغییر و نزول گردیده است. تیم طراحی با به کارگیری مدول پایه در طراحی خود، نه تنها مفهوم "پیمون" و مدول های ریز مقیاس را از معماری سنتی ایران وام گرفته است، بلکه با ایجاد حیاط (setback) در طبقات بالایی دو گانه ی فضاهای باز و بسته را این بار در فرمی نوین به کار برده تا سبزینگی و نور را به محیط های مسکونی باز گرداند. چالش بزرگ این طرح، استفاده از یونیت هایی است که همواره در دوبعد گسترش یافته اند اما این بار در فرم سه بعدی پیچیده تری کنار یکدیگر جای می گیرند. رهاورد این کانسپت، ارتقای کیفیت زندگی شهروندان به بهره گیری از خرده اقلیم ایجاد شده توسط سبزینگی و نور آفتاب است.

در عمل فضاهای عمومی و پلازاها در سطح وسیع به کار گرفته شده اند تا ضمن کاهش سطح اشغال در طبقه ی همکف، بر سلسله مراتب حرکت از فضای شهری به سمت کاربری مسکونی تاکید گردد. همچنین بر خلاف نمونه های موجود، سعی بر آن بوده است که فرم نهایی بنا در تعامل بیشتری با شهر شکل گیرد. در این راه دو برج عمودی عملا تبدیل به ساختاری یکپارچه از فضا های مسکونی و مشاعی و نیز فضا های باز و بسته شده اند؛ به گونه ای که تفکیک بین دو برج و نیز شناسایی مرز میان آنها غیر ممکن می نماید. رهاورد این یکپارچگی، فاصله گرفتن از پروتوتایپ های موجود و حرکت به سوی سازه های دارای تعامل سازنده با شهر است. همچنین بهره گرفتن از فرم آشنای خانه های حیاط دار در برج دوقلوی مسکونی، سبب تاکید بیشتر بر انطباق کاربری مسکونی و فرم بنا است.

موقعیت قرارگیری پروژه در شهر سبب شده است تا جامعه ی هدف آن، کاربرانی از طبقه متوسط اجتماع باشند که عملا امکان زندگی در خانه های حیاط دار بزرگ را ندارند. استفاده از این یونیت های متشکل از خانه و حیاط در طبقات نه تنها ضوابط و قوانین پیچیده ی شهرسازی در ایران را نقض نمیکند، بلکه می تواند به عنوان الگویی در ارتقای کیفیت شهروندان شهرهای بزرگ مطرح گردد. از سوی دیگر جانمایی هایپر مارکت و سایر فضاهای تجاری در طبقات پایینی برج ها، تا حد زیادی نیازهای روزمره ی ساکنان را برآورده ساخته و سبب کاهش رجوع ساکنین به سایر محله ها و نتیجتا کاهش تردد در پیرامون پروژه و روان تر شدن ترافیک محلی خواهد بود.

در پایان می توان گفت با تغییر ساختار متعارف این گونه از برج های دوقلو ، سعی شده است تا برج های دوقلوی میکا به عنوان یک نمونه اولیه تعاملی جدید تعریف شود که در آن ساکنان فضای باز بیشتری در هر دو بخش عمومی و خصوصی در اختیارداشته باشند و همچنین پروژه با توجه به  خط افق و نیز استراتژی های حجمی خود و تعامل بهتری با محیط شهری برقرار نماید.

 

 

---

 

منابع:

www.caoi.ir