ویلای سنگده

نام: ویلای سنگده/
آدرس: استان مازندران، شهرستان دودانگه، روستای سنگده/
دفتر معماری: شرکت طرح و ساخت ازنو/
معماران مسئول: سولماز تاتاری، احسان توسلی/
تیم طراحی: رعنا قمرصورت، نیلا شاه محمدی، امیر حسین نجیمی
تاریخ: ۱۴۰۰-۱۴۰۲/
مساحت زمین: ۴۵۰ مترمربع/
مساحت زیربنا: ۵۱۰ مترمربع/
نوع: مسکونی/
مهندس سازه: فرهاد بهرامی/
تاسیسات مکانیکی: مهدی مهرآوران
مدیران اجرایی: محمد عسگری، تیمور رستمی/
پرزانته: فرید رجبی
گرافیک: ندا جهانتاب
کارفرما: خانواده ی موسایی (مهدی موسایی، محسن موسایی)
عکاس: استودیو نیمکت

 

در طراحی پروژه ی ویلایی سنگده، با ساختمانی دو طبقه بر روی توپوگرافی با شیب تند و چشم اندازی زیبا مواجه بودیم که نسبت به سطح خیابان حدود هفت متر بالاتر بود. خواسته ی کارفرما افزودن بخش الحاقی به بنا (با حداقل محدودیت دید به منظر مطلوب) برای توسعه ی برنامه ی فیزیکی شامل دسترسی های عمودی با آسانسور، پارکینگ مسقف، سوییت سرایداری و ... بود که علاوه بر محدودیت های سازه ای (عدم امکان جانمایی آسانسور در داخل حجم موجود و الزام به فاصله ی حداقلی در سازه)، فرصتی برای شکلگیری ایده ی طراحی فراهم آورد. گویی بخش الحاقی بایستی نظام هندسی ساده ی فرم اولیه را برهم زده و خود را به آن تحمیل کند. ازآنجاییکه این الحاق حجم از سطح خیابان شروع میشد، در وضعیت جدید با بنایی چهارطبقه روبرو می شدیم که مقیاس آن در بافت منطقه ناهماهنگ می نمود. برای حل معضل درشت دانگی و نامتناسب بودن پروژه، بنا با برشی افقی بر روی پایه ای سنگی، صلب و در هماهنگی ابعادی-حسی با زمینه ی خود قرار گرفت. انقباض بصری حجم پروژه با ایده ی حذف سقف شیبدار دنبال شد که علاوه بر ظرفیت سطح بام در دید پانوراما به طبیعت اطراف، امکان ارتباط ساختمان را با زمین کوچک شمالی در ارتفاع بالادست از طریق پل مهیا نمود (با توجه به معضل نورگیری فضا در سمت شمال پروژه، ارتفاع حیاط شمالی کاهش یافت و برای گسترش تراس شمالی نیز از صفحه ی مشبک استفاده شد).

در ادامه آنچه ایده ی شاخص پروژه را بیان می کند، رسوخ و امتداد افقی بخش الحاقی خارجی به فضای داخلی است. گویی جعبه ی نوپا که از دل طبیعت برآمده و کاشی های سبز-آبی که رنگ خود را وامدار آبی آسمان و سبزی طبیعت هستند، مخاطب را در فضای الحاقی (فضاهای حرکتی و خدماتی) از مرزهای بیرونی تا رسیدن به فضاهای اصلی میزبانی می کنند. این جعبه ی فضایی بیرونی-درونی خلق شده، (علی رغم برنامه فیزیکی فشرده از جانب کارفرما) بهترین فرصتی است که امکان ارتباط عمودی پروژه را در مقطع بوجود آورده و پلکان تندیسی سعی در استفاده ی حداکثری از این غنیمت دارد. تاثیر پرقدرت کاشی های سبز-آبی در کنتراست با سفیدی دیوارها تقویت می شود و سعی در بجا گذاشتن خاطره ی خود، در ذهن بیننده ی دور و نزدیک دارد. در تکمیل ایده ی نهایی حجم، سیستم شبکه ای تیر و ستون های سازه ای که از جهتی خود را در حجم ایوان به نمای بیرونی پروژه تحمیل کرده اند و از سوی دیگر پتانسیل بالقوه ای برای قاب کردن مناظر اطراف در خود نهفته دارند، در قالب پوسته ای سبک و متخلخل کل حجم بنا را در برمیگیرند. پوششی که سعی دارد به آرامی، مکعب الحاقی را همچون موجودیتی نوپا و پذیرفته شده در آغوش حجم اصلی جای دهد.

لازم به ذکر است برنامه فیزیکی طرح هم با اولویت دید برای فضاهای عمومی بدین صورت تقسیم بندی شد: تراز اول شامل پارکینگ و باکس خدماتی (سرویس و آسانسور)/ تراز دوم شامل سوییت سرایداری، موتورخانه و باکس خدماتی (سرویس و آسانسور)/ تراز سوم شامل اتاق های خواب، فضای نشیمن و باکس خدماتی (سرویس عمومی، سرویس و رختکن دوش، پله و آسانسور)/ تراز چهارم شامل پذیرایی و غذاخوری، آشپزخانه، تراس و باکس خدماتی (سرویس عمومی، رختکن، وید پله و آسانسور)

 

 

---

 

منابع:

www.caoi.ir/fa